زبان، مانند یک ماشه، میان جریان فشرده‌ی هوا در ریه‌ها و ساز قرار دارد و لب‌ها با ارتعاش خود هوا را به داخل ساز منتقل می‌کنند. محل قرار گرفتن صحیح این ماشه دقیقاً پشت دندان‌های فک بالاست به گونه‌ای که نوک زبان به پشت و زیر دندان‌های بالا برخورد می‌کند. باید دقت شود که به هیچ وجه زبان به ناحیه‌هایی مانند پشت لب‌ها یا درون سرساز برخورد نکند؛ چرا که در این حالت باعث کند شدن و افتِ بازده زبان، تکان خوردن احتمالی ساز و نیز تغییر در موقعیت لب‌ها خواهد شد. عدم رعایت این نکته و هرگونه اشتباه در آن در مراحل ابتدایی آموزش، باعث می‌شود که در مراحل پیشرفته و در اجرای تکنیک‌هایی مانند Double tonguing دچار مشکل شویم. در برخی منابع، اشاره‌هایی به برخورد زبان به پشت دندان‌های فک پایین نیز شده است اما آنچه بیش از همه به آن تأکید شده همان روش نخست است.
بسته به زیرایی (Pitch) یا نواکِ نوت، زبان به صورت ناخوداگاه بین سه حالتِ خواندنِ آ ، اِ و ای تغییر حالت می‌دهد. زبان برای نوتهای بم حالتِ خواندنِ حرف آ ، برای نوتهای میانه حالتِ خواندنِ مصوتِ اِ و برای نوتهای گستره‌ی صوتیِ بالا و نوتهای زیر حالت خواندن صدایِ ای خواهد داشت. هنگام خواندن صدایِ ای، زبان کف دهان می‌چسبد و برای دو حالت دیگر شکل متفاوتی به خود می‌گیرد. هر چند این اتفاق به صورت ناخوداگاه رخ می دهد اما برای اجرای نوتهای بالا می توان با تمرکز روی این موضوع (شکل زبان و تصورِ خواندنِ صدایِ ای) می‌توان نتیجه‌ی بهتری گرفت. به ویژه این توجهِ خوداگاه می‌تواند در اجرای نوتهای پیوسته (لگاتو) و اجرای فواصل به کار آید.
با توجه به آرتیکولاسیون و آکسان گذاری نوت‌ها واج‌های مختلفی در نواختن استفاده می‌شود. مانند:
Tu – Ta – Ti – Da – De – Ka – Ku – Ki – Ga
برای نمونه چنانچه بخواهیم آکسانِ قوی و شدیدی را اجرا کنیم از واج Tu استفاده می‌کنیم که برای مقایسه نسبت به Da صدای موکد تری تولید می‌کند. در نقطه‌ی مقابل چنانچه بخواهیم نوتی را بدون هیچگونه اکسانی شروع کنیم (برای نمونه در اجرا یا تمرین نوت کشیده) می‌توانیم به جای این واج‌ها از همان جریان هوا یا صدای Hu استفاده کنیم که این خود یک تمرین خوب برای کنترل نفس نیز هست. همچنین برای یک حالت میانه، اجرای یک نوت با یک شروع نرم و بدون آکسان شدید، می‌توان از صدای Da استفاده کرد. برای شروع‌های نرم و روان می‌توان صدای افتادن یک سنگ کوچک و سبک در آب یک برکه را تصور نمود و صدایی مشابه آن را تولید کرد.
بنابراین می‌توان کارکرد زبان در ترومپت نوازی را در دو شاخه‌ی مهم طبقه بندی کرد: نقش زبان در آکسانها و آرتیکولاسیون و نیز نقش زبان در زیرایی یا نواک.
در این ویدیو توضیحاتی در خصوص مبحث زبان زدن تشریح شده است:
<div id=”15127617008854664″><script type=”text/JavaScript” src=”https://www.aparat.com/embed/tumBK?data[rnddiv]=15127617008854664&data[responsive]=yes”></script></div>